"Als ukkepuk kreeg ik al gauw een camera in mijn handen gedrukt", en de rest is een voorspelbare opeenvolging van clichés. Die ken je wellicht ondertussen.

​

De ontspanknop is mijn mentale stopknop (pun intended). Met mijn intuïtieve en visuele kwaliteiten duw ik de grenzen van de traditionele fotografie voorbij ons menselijk bestaan. In contrast met de snel evoluerende wereld van vandaag, vind ik het cruciaal om meer proberen te zien dan wat de ogen ons de kost geeft. Kleuren en vormen associëren, de natuur appreciëren, de stilte accepteren.

​

De rode draad in mijn werk is het bewustzijn over (on)zichtbare handicaps. Vanuit persoonlijke drijfveren, en evenzeer met gelijkgestemden in gedachten, haal ik zowel het beste als het slechtste in mijn publiek naar boven.

Zoals ik in mijn masteropleiding beeldende kunsten aan Sint Lucas Antwerpen eens zei:

​

'De mensen zien niet hoe hard we ons best doen om minimaal te kunnen meedraaien. Ze zeggen maar wat, of doen juist niets, maar komen niet verder dan hun eigen perceptie. Met mijn werk wil ik mensen aansporen verder te kijken dan dat hun neus lang is.'